Een eerlijk gelijkwaardig Nederland. Wij zijn voor. Jij ook?

De dag die mijn leven veranderde

03-12-2016
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
147 keer bekeken
  •  
SadKittyDidntMakeTop5
Hoi, ik ben Maxime. Ik schrijf wel vaker artikelen voor BNN.nl. Die ene van die penvriend in de gevangenis weet je wel. Waar allemaal mensen op gingen haten omdat ik zogenaamd een wanhopig persoon was die een crimineel vriendje zocht. Sowieso de waarheid. Maar goed, dat maakt niet uit, nog steeds heel veel liefde. Meestal zoek ik wekelijks inspiratie om over te schrijven en dat lukt goed. En soms minder goed. Deze week kwam er ineens inspiratie uit onverwachte hoek. Inspiratie waarover ik waarschijnlijk de rest van mijn leven wel zeshonderd verhalen kan gaan schrijven. 
Maandag 28 november was een dag zoals normaal. Ik had alleen om 12:00 uur een ziekenhuisafspraak staan om de uitslag van een eerdere MRI scan te bespreken. Ik ging ’s ochtends gewoon werken en moest in Blaricum naar het ziekenhuis, lekker dichtbij ons kantoor in Hilversum. Ik liet mijn spullen achter omdat ik dacht dat ik anderhalf uur later ongedeerd wel terug zou zijn op kantoor. Ha! Dat liep even anders. Toen ik bij de neuroloog aankwam vond hij het fijn dat ik mijn mams even mee had genomen. Het zou namelijk geen leuk nieuws gesprek worden. Klap één. De neuroloog begon te vertellen dat er op mijn hersenen en nekwervels littekens waren te zien. Klap twee. Akkoord dacht ik. Geen idee wat dit betekende? Ik was altijd al slecht in biologie en bètavakken. Maar ik kon wel bedenken dat littekens geen goed teken waren. En dat waren ze ook niet. Aan de hand van deze littekens kon namelijk MS gediagnosticeerd worden. Klap drie. 

Ik ben ziek maar voel me niet ziek

Die snapte ik niet helemaal. Ik dacht dat dit bij oudere mensen voorkwam. En ik ben vandaag 24 lentes jong geworden. Daar sloeg ik ook volledig de plank mis. MS komt namelijk wel degelijk vaak voor en vooral bij jonge mensen. Sad. Vier jaar geleden was ik drie weken blind en vorige maand viel mijn rechterarm uit. Dit vond ik op z’n minst opmerkelijk maar MS? Niet echt aan gedacht. De functies kwamen namelijk ook volledig terug. Maar nu ben ik dus chronisch ziek. En dat is raar. Want ik voel me namelijk niet ziek. Ik kan en doe alles. Soms zelfs een beetje teveel. Drie avonden achter elkaar uit bijvoorbeeld. En veertien festivals aftikken in de zomer. Niet heel verstandig maar oh zo leuk.  
Maandag was dus een bijzondere dag. Een dag waarop ik mijn eigen begrafenisreceptie heb meegemaakt met alleen maar huilende familie en vrienden om me heen. Mijn telefoon ontplofte de hele dag. Het was verschrikkelijk. Dit was ook de dag waarop ik besloot dat we zo niet verder gaan. Het grootste risico van deze ziekte is namelijk een depressie. En hell no, dat gaat mij niet overkomen. Ik ben er nog, ik kan alles nog en ik ga zeker mijn koppie niet laten hangen.

We zien wel wat de toekomst brengt

Toen ik de volgende dag gewoon op kantoor kwam werd er ook verbaasd gereageerd. Maar moet ik stil in een hoekje gaan zitten huilen? Niet zo’n zin in. Ik moet wel mijn leven ergens aan gaan passen. Dat wordt nog wat. Gezonder eten, meer slapen, meer regelmaat. En dan zie ik wel wat de toekomst brengt. Mocht ik ooit in een rolstoel komen (gelukkig is dat niet meer zeker tegenwoordig) dan laat ik hem pimpen en ga ik klippen op het rolstoelpodium op Lowlands. That’s for sure. 
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.

Altijd op de hoogte blijven van het laatste nieuws?

Meld je snel en gratis aan voor de BNNVARA nieuwsbrief!