Maar de keerzijde is wel dat iedereen dat kan. En aangezien we constant een doodgezwegen wedstrijd met elkaar spelen wie de meeste likes kan pakken met het meest sociaal geaccepteerde, grappigste, mooiste, meest opwindende of simpelweg geilste beeldmateriaal verliezen er ook een hoop mensen. Want zo werkt het met een wedstrijd. Je hebt winnaars en verliezers.
Geen leven zonder like-functie
“Ja, maar het is toch geen wedstrijd.” Klopt. Maar als mens steek je nu eenmaal zo in elkaar. Als je veel bevestiging krijgt, geeft dat een goed gevoel. Maar wat dan op het moment dat jij het niet krijgt en mensen om je heen of in je tijdlijn wel? Nou. Dan mis je iets. Althans, dat maak je jezelf wijs.
Stel je even voor dat Instagram de like-functie zou verwijderen. Daarmee verdwijnt het hele hiërarchische model. Het algoritme bepaalt dan ook niet meer voor je wat jij zou moeten zien. Dan valt het hele aspect van sociale bevestiging ook weg. Dan zijn het gewoon plaatjes die je wil laten zien. Zonder dat daar een vorm van sociale bevestiging aan vast zit. Eerlijk. Dat lijkt me best een verademing.
Blijf gewoon grapjes verzinnen
Dus eigenlijk moet je er gewoon geen reet om geven. Maar goed, dat is ook makkelijker gezegd dan gedaan. Want als mensen in een depressie raken door de invloed van Instagram, kan je op zich de conclusie trekken dat emotie net wat sterker is dan verstand. Dus ik ga maar weer even een ludieke caption verzinnen bij die ene foto van dat ene feestje waar ik die ene rare bek op trek, zodat ik ongedwongen en anti-establishment overkom. Groetjes.
Door: Leon