Wanneer je moeder je opgeeft

Eigenlijk best lief
Dankzij mijn uiterlijk en lage IQ zal ik wel op straat komen te staan.Eigenlijk best lief, dat ze ondanks haar manische depressie, en nog wat beperkingen, toch nog aan me denkt.

Ik de duivel, mijn broertje de prins
Van jongs af aan probeer ik te bewijzen dat ik iets met mijn leven doe. Bij haar zit het zo in haar hoofd gecalculeerd dat ik mijn leven vergooi, dat zelfs mijn Bachelor of Design (with honours) haar niet kan overtuigen. 

Mijn moeder vindt krullen lelijk, vroeger stijlde mijn moeder mijn haar altijd, zodat ik tenminste een blanke man kan vinden. Zoals ze altijd zegt: “Fannie, je moet die punten goed verzorgen.” Blanke mannen hebben tenminste money, en met genoeg money is er misschien nog hoop voor mij. “Welke blanke man, wilt nou iemand met zulk haar?”

Laatst was ik bij haar op bezoek. Ze zei dat de reden dat ik nog geen blanke man heb is dat ik veel te dikke benen heb om überhaupt een man aan de haak te slaan. “Jij moet afvallen, ziet niet uit zo.”

Ik denk dat ze deze overtuigingen heeft meegenomen uit Brazilië. En in combinatie met de Nederlandse cultuur van haar à propos is geraakt. In Brazilië zijn jongens meer waard, zij verdienen het geld. Meisjes zijn onhandig: ze raken zwanger, en kosten geld. Het enige waar ze zich op focussen is hun uiterlijk.

Een slaapzak als cadeau
Toen ik de tas ontving moest ik lachen . Mijn vader en vrienden maken hier altijd grapjes over. Ik weet dat het uit onmacht is, en ik het niet te persoonlijk moet opvatten. Nu kan ik erom lachen, en eigenlijk moet ik haar dankbaar zijn. Het heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben!

Er zijn overigens wel momenten geweest waarbij ik het niet altijd even makkelijk kon accepteren. Een voorbeeld hiervan is een docent op de basisschool die best een impact op me heeft achtergelaten. Ik dacht dat als hij me ook al dom vindt, ik wel echt een dummy moest zijn. Mijn schooladvies was ooit ‘leerwegondersteunend’. Hij vertelde me: 

"Voor jou is er geen rol in de groep 8 musical. Sommige mensen zijn nou eenmaal goed in andere dingen. Jij bent goed in dansjes doen en jezelf versieren als metaaldetector . Teksten onthouden laten we maar aan de anderen over’’ Ik was namelijk toen al een modepopje en gek op sieraden.

Eigenlijk best grappig dat ik me liet imponeren door een docent die het verschil niet weet tussen een magneet of een metaaldetector . Maar ach, vaak raakte ik ook afgeleid door het gevloek van zijn kledingkeuze en snapte ik toch niet waar hij nou op doelde. Gelukkig ben ik eigenwijs en heb ik nog wat eigen teksten door de muziek heen kunnen blèren.

Later bleek uit mijn Citotoets dat ik helemaal niet naar ‘leerwegondersteunend’ hoefde . Dit heeft me aan het denken gezet: hoeveel hangt er wel niet van zo’n toets af?! Wat nou als ik me tijdens die citotoets niet lekker voelde? Wat nou als ik niet die geweldige vader had, of wat als je door omstandigheden niet objectief kan nadenken…

Ook een metaaldetector heeft een toekomst
Lekker boeiend dat ik vroeger liever buiten speelde dan huiswerk maakte. Betekent dat dan dat ik het niet kan? Sommige conclusies kunnen bepalend zijn voor de rest van je leven. En daar mogen we best een héél klein beetje beter over nadenken voordat we zulke grote uitspraken doen.

Dit verhaal ging natuurlijk over dé tas. Ik wist niet wat ik met dat ding moest doen. Was ik echt die klier met het IQ van een ezel? Naar míjn bevindingen in ieder geval niet. Dus ben ik de tas gaan fotograferen op plekken waar ik iets heb bereikt.  

In het zwembad waar ik maar liefst elf zwemdiploma’s behaalde én een plekje in de krant bemachtigde voor de 1e plaats met wedstrijdzwemmen. Met handballen en voetbal heb ik ook medailles en bekers gewonnen. En er was een kunstenares die iets in mijn werk zag en mij hielp met kunstwerken maken. En dit is maar een klein deel van de plekken.

Of ik mijn moeder ooit kan bewijzen dat het vrij onwaarschijnlijk is dat ik in een slaapzak op straat beland is nog altijd onduidelijk. 

Ik hoef echt geen andere mama. Ik ben blij met beide ouders, en met wie ik ben geworden. Veel mensen begrijpen het volgens mij niet helemaal, maar het boeit geen ene reet wat mensen je wijs maken. Als je bijvoorbeeld liever dansjes doet dan rekent. Hoe hard mensen ook roepen dat je iets NIET kan; je toekomst heb je zelf in de hand.

Dat is mijn overtuiging tot het tegendeel bewezen is - en zelfs dat zal me niet van gedachten doen veranderen. Lijk ik toch nog een beetje op mijn moeder